Berch

Japan troch mei trein, bus, tram, taksy, fyts en kabelbaan: ferfier op syn bêst, noait in probleem hjir. Dizze dei bochtsje ik omheech yn it elektrise treintsje nei it doarp Fuji-Kawaguchi-ko. Myn doel is de ikoanise Fuji, de foar de Japanners hillige berch, nei de keizer de heechste Majesteit yn it ryk fan de rizende sinne. Ik hoech him net te beklimmen. Dat gebeul omheech ha ’k al genôch dien. Ik wol him efkes dach sizze. As ik de kâns krij teminsten, want meast ferstoppet de steile en puntige kraterfulkaan fan sawat 3800 meter syn wite krún tusken de wolken. Ik rekkenje dus nergens op, stoarje wat suffich ta it rút út. Mimerje oer wat komt, lykas altyd op reis. Underweis is neat, mar nei oankomst moat der pland, organisearre en oanpakt wurde, want op myn einbestimming stiet yn it lân fan de perfekt organisearre kollektiviteit gjin glimkjende groepslieder mei in giel-bûnt flachje en in kant-en-klearprogramma op my te wachtsjen. By alle stasjontsjes stoppet de klassyk-brune lok. Net ien stapt út. Elk giet nei it doarpke mei de lange-namme-oan-de foet-fan. Ynienen is der achter my aksje. In frou stuiteret al wizend drok-enthûsiast troch it gongpaad en ropt: ‘There, there, Fuji, Fuji!’ Ik sjoch, suver wat nitelich dat ik sels de ûntdekking net dien ha. Wagon-breed leit dêr in enoarme berch, nee, it is in kompleet lânskip, fan boppe keunstich bestrutsen mei puntige patroanen wyt glazuer; yndie in majesteitlike ferskining. De betûfte reizger yn my is dochs noch even ûnder de yndruk.

En it gelok is oan myn side. In oerke letter stean ik op myn mini-balkon – alles is hjir mini – en ha in maksimaal sicht op Zijne Majesteit, dy’t him yn folle pronk fertoant. Ik kin der gjin genôch fan krije.

De oare deis bringt de lijnbus my nei it startpunt fan in kuier. De sjauffeur is kreas yn unifoarm, ynklusyf pet en ynwite mofkes. Hy seit dankewol as ik in hânfol munten yn de automaat njonken him glyzdje lit. By it útstappen makket er in bûginkje. 

En ja, ik moat dochs wer omheech, yn de measte bûtelannen is dêr gjin ûntkommen oan. Ik stap troch in bûnt bosk, dêr’t noait sichtbere krekels my fortissimo strikend begeliede en bedarje úteinlik op in keal plato. Fier ûnder en foar my weaget in oseaan fan tsientallen kleuren grien; it is treflik groeien op it fruchtbere nije lân dat ZKH Fuji nei de útbraak yn 1707 yn de wide omkriten achter liet. It soe oant no ta syn lêste machtsfertoan wêze. 

Dan rint it om my hinne fol mei kloften unifoarme skoalbern. It is ek sa: ik bin yn Japan, alles yn groepen. De leararen nimme freonlik de pet foar my ôf. De learlingen roppe yn koar ‘good morning’. As ik yn it Japans antwurdzje, moatte se laitsje. Klas foar klas komme se op de foto mei De Berch as achtergrûn. Troch in bamboebosk sykje ik myn paad fierder omheech.  

 

   

(Gepubliceerd in het herfstnummer van It Fryske Gea-magazine (2018)